บทชีวิตวัยเยาว์มังกรเร้นกาย บทที่ 2 : ขงเบ้ง เติบใหญ่กลายเป็น มังกรเร้นกาย รอ นายเหนือหัว

หลังจากเหตุการพลิกผันครั้งใหญ่ในชีวิตในครั้งที่แล้ว ขงเบ้ง และ น้องชาย ในวัยเพียงแค่ 12 ปี ก็กลับมาขอเพิ่งใบบุญของ ท่านเล่าเปียว แห่ง เกงจิ๋ว ผู้เป็นสหายสนิทของท่านอา

แน่นอนด้วยความเป็นคนมากด้วยความเมตตา แถมทั้ง ขงเบ้ง และ น้องชาย ก็เป็นหลานของสหายสนิท เล่าเปียว ให้การเลียงดูทั้งคู่เป็นอย่างดี

จวบจนเวลาผ่านไป 4-5 ปี จูกัดเหลียง ขงเบ้ง ในวัย 17 ปี ก็ได้เข้าศึกษาที่สำนักศึกษาที่มีชื่อเสียงของท่านนักปราชญ์อย่าง สือเตา สุมาเต็กโช

ณ โรงเรียนแห่งนี้เองครับที่เป็นที่รวบรวม อนาคตยอดนักปราชญ์มากมาย เฉกเช่น 8 พิศดาร เดียวๆๆ ผิดเรื่อง 555 แต่มันก็คล้ายๆกัน ณ ที่แห่งนี้ครับมีคนมากมายที่เข้ามาเรียน เพราะชื่อเสียงของ ยอดนักปราชญ์อย่าง สือเตา สุมาเต็กโช ขงเบ้ง เองก็เช่นกัน ทั้งยังมี บังทอง ผู้ต่อมาได้รับฉายา หงส์อ่อน และ ซีซี ด้วย

บทชีวิตวัยเยาว์มังกรเร้นกาย จูกัดเหลียง ขงเบ้ง บทที่ 1 : แรกกำเนิดไร้สิ้นฐานะ

หลายคนนะครับสงสัยทำไม ปราชญ์หลังเขาอยาก ขงเบ้ง เหตุใดจึงมากด้วยความรู้ความสามารถ ล่วงรู้ทุกอย่างในแผ่นดินดุจดั่งลายเส้นบนฝ่ามือตนเอง และ ทำไมเขาต้องมารับใช้ เล่าปี่

"ผู้มีชัยใจย่อมสงบแน่วแน่ ผู้พ่ายแพ้ได้แต่หอบหายใจหนักหน่วง
ฟ้าสีครามดุจดังกระโจมคว่ำ ผื่นแผ่นดินดุจดังกระดานหมาก
โลกนี้นั้นแบ่งเป็นฝ่ายดำฝ่ายขาว วนเวียนต่อสู้ช่วงชิงความเป็นเลิศ ณ ที่แห่งนี้ ลำหยง คือฟ้าดินที่แตกต่าง ใครคนหนึ่งเอนตัวลงนอนอย่างเป็นสุข แต่ยังมิทันหลับได้อย่างเต็มอิ่ม ก็พลันจำต้องตื่นจากนิทรา"

ความจน บนโลกใบนี้ มี 4 แบบ

1. จนเงิน มีเงินไม่พอใช้เลี้ยงดูตัวเองหรือไม่พอเลี้ยงดูคนที่เรารัก

2. จนเวลา ไม่มีเวลาใช้ชีวิตไม่มีเวลาทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ บางคน มีเงิน แต่ไม่มีเวลาใช้เงิน บางคน มีเวลา แต่ไม่มีเงินใช้ บางคนหนักกว่า ไม่มีทั้งเงินและเวลา ซึ่งส่วนใหญ่ จะโทษว่าเป็นเพราะข้อ 3. นั่นคือ

3.จนโอกาส ไม่มีโอกาสดีๆเข้ามาในชีวิตหลายคนบ่นว่า เราก็ขยันนะ แต่ทำไม ไม่ประสบความสำเร็จเสียที เราอาจต้องเข้าใจก่อนว่า คนสำเร็จ ทุกคนล้วนต้องขยัน แต่คนขยัน ไม่ทุกคนที่จะสำเร็จ เพราะขยันผิดที่ สิบปีก็ไม่รวย ถ้าการทำงานหนักอย่างเดียว จะทำให้ประสบความสำเร็จ กรรมกรแบกหาม คงร่ำรวยทุกคนไม่ได้บอกว่า อาชีพนี้ไม่ดี เพียงแต่ โอกาสที่อาชีพนี้มีมันน้อยมาก

ซุนวู ๑๓ บท : บทที่ ๑๑ เก้ายุทธภูมิ

อันหลักแห่งการบัญชาทัพนั้น

มียุทธภูมิซ่านเซ็น มียุทธภูมิเบา มียุทธภูมิยื้อแย่ง มียุทธภูมิคาบเกี่ยว มียุทธภูมิสัญจร มียุทธภูมิหนัก มียุทธภูมิวิบาก มียุทธภูมิโอบล้อม มียุทธภูมิมรณะ

    

เจ้าครองแคว้นรบในแดนตก เรียกว่า "ยุทธภูมิซ่านเซ็น" รุกเข้าแดนผู้อื่นไม่ลึก เรียกว่า "ยุทธภูมิเบา" เราได้ก็มีประโยชน์ เขาได้ก็มีประโยชน์ เรียกว่า "ยุทธภูมิยื้อแย่ง"

    

เราไปก็ได้ เขามาก็ได้ เรียกว่า "ยุทธภูมิคาบเกี่ยว" เขตแดนต่อแดนสามฝ่าย ใครถึงก่อนจั้กได้มิตรมากมายในปฐพี เรียกว่า "ยุทธภูมิสัญจร"

รบลึกเข้าแดนผู้อื่น ทิ้งเมืองมากหลายไว้เบื้องหลัง เรียกว่า "ยุทธภูมิหนัก" เดินทัพในป่าเขา ที่คับขันตราย ห้วยหนองคลองบึงเส้นทางยากเข็ญเหล่านี้ เรียกว่า "ยุทธภูมิวิบาก"

ระหว่างที่โอกาสของเรายังมาไม่ถึง เราทำอะไรอยู่?

เด็กชายคนนึงอาศัยอยู่กับอา และพี่น้อง เพราะสูญเสียคุณพ่อไปตั้งแต่เด็ก ตั้งรกรากอยู่เกงจิ๋ว เมื่อเวลาผ่านไป อาก็มาสิ้นบุญ พี่สาวก็ออกเรือน พี่ชายไปทำงานอยู่กังตั๋ง เด็กชายคนนั้นเติดโตขึ้น อาศัยในกระท่อมโงวลังกั๋ง กับน้องชาย และได้ฝากตัวเป็นศิตย์ท่านอาจารย์สุมาเต็กโช ตั้งใจเรียนรู้วิชา และสิ่งใหม่ๆ คบเพื่อนมากปัญญาคอยแลกเปลี่ยนความรู้ และข่าวสารกันอยู่ตลอด 

แม้กระทั่งถามผู้เดินทางผ่านมาจากทุกสารทิศ เพื่อเก็บข้อมูล ใช่แล้วครับ ชายผู้นั้นคือจูกัดเหลียงขงเบ้ง